RENCAH KEHIDUPAN: Kanak-kanak di tapak pembinaan.

BISMILLAH.

Assalamualaikum dan salam sejahtera kepada semua teman-teman dan sesiapa saja yang singgah di blog Keluargaku Sayang pada hari ni.

Alhamdulillah... syukur kerana Allah beri kesempatan untuk kakchik menaipkan sesuatu di blog kesayangan ni. Takde apa sangat sebenarnya yang kakchik mahu kongsikan cuma sedikit refleksi diri berdasarkan pengalaman pagi tadi semasa dalam perjalanan ke tempat kerja.

Gambar sekadar hiasan.
Sumber: Blog Ahmad Tarmizi

Pagi tadi ketika memandu melalui satu kawasan pembinaan rumah kedai, kakchik nampak 2 buah motosikal yang masing-masing membawa 3 orang penumpang masuk ke kawasan pembinaan dan berhenti di hadapannya.Pemandu-pemandunya orang dewasa manakala semua pembonceng ialah kanak-kanak.

Oleh kerana kakchik sedang berhenti sementara menanti lampu trafik bertukar hijau, kakchik memerhatikan mereka. Yang menarik perhatian kakchik ialah keempat-empat kanak-kanak tersebut. Kelihatannya mereka datang untuk turut sama bekerja membuat 'rumah batu'. Kakchik agak, kedua-dua orang dewasa yang membawa mereka ialah bapa mereka.

Dalam hati kakchik terdetik, "Ya Allah, kecil lagi dah tolong ayah buat 'rumah batu'. Agaknya keluarga mereka orang susah." Berdasarkan ketinggian dan susuk tubuh yang kecil kemungkinan usia mereka di antara 10 - 14 tahun. Kalau kanak-kanak lain, di hari cuti begini tentu ramai yang masih belum bangun tidur, sedang menonton tv, sedang bermain 'video game' dan sebagainya. Kakchik rasa, ramai yang sebaya mereka tidak akan melakukan apa yang mereka akan lakukan di kawasan pembinaan itu.

Kakchik jadi insaf. Pelbagai kemungkinan yang kakchik fikirkan tentang nasib mereka. Apakah hakikat kehidupan mereka hinggakan mereka perlu membantu bapa mereka untuk bekerja sebagai buruh binaan? Kalau nak kira dari segi undang-undang, kakchik rasa ianya satu kesalahan tapi kita pun tidak tahu apa sebab sebenarnya mereka begitu.

Ikutkan hati mahu saja menghalang mereka dari melakukan kerja buruh (kakchik tak pasti apa yang mereka akan buat di situ, ini hanya andaian saja) kerana pada waktu usia semuda mereka, tempat mereka ialah belajar, bermain dan menikmati dunia kanak-kanak yang sepatutnya. Namun, hakikat hidup mereka mungkin tidak seperti yang kakchik bayangkan.

Ya Allah... kita memang patut bersyukur di atas segala nikmat hidup yang Allah turunkan kepada kita dari segenap sudut yang tidak mampu kita bilang dengan sepuluh jari kaki dan tangan. Dalam beberapa saat memerhatikan mereka, kakchik terasa amat insaf dan berdoa agar Allah tambahkan rezeki mereka dengan memberi peluang kehidupan yang lebih baik di samping mendekatkan mereka kepada agama.

Kakchik bimbang, ramai orang yang miskin hidupnya, miskin juga agamanya. Lagi kakchik bimbang ialah ramai orang yang kaya tapi miskin jiwanya dan miskin juga agamanya. Kakchik sangat ingat, setiap hari kakchik keluar bekerja bukan sekadar mahu mencari wang untuk menampung keperluan hidup kami tapi lebih kepada mahu memberi pulangan kepada orang yang memerlukan.

Dalam Rukun Islam yang lima ada disebut tentang zakat jadi kakchik yakin hanya orang yang kaya, berduit, berkemampuan sahaja yang layak mengeluarkan zakat. Dan zakat itu ialah umpama pembersihan harta dan pembersihan jiwa melalui memudahkan kehidupan orang yang susah dan memerlukan. 

Makin kakchik ingatkan empat orang kanak-kanak itu, makin kakchik mahu menjadi orang yang kaya, beriman dan pemurah. Ini kerana matlamat kakchik ialah mahu berjaya di dunia sebagai hamba Allah yang berguna, yang memberi manfaat kepada diri dan orang lain.

Demi kejayaan di akhirat nanti.